Στο πλαίσιο σεμνής τελετής που πραγματοποιήθηκε στην Αλφά Μυλοποτάμου την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013, ο Δήμος Μυλοποτάμου και οι φορείς της Τ.Κ. Αλφάς προχώρησαν στην ονοματοδοσία του Πνευματικού Κέντρου Αλφάς «Πρωτοπρεσβύτερος Εμμανουήλ Στ. Παπαδάκης» και του Δημοτικού Γηπέδου Αλφάς «Ιωάννης Γ. Δάνδολος».

Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν από νωρίς με Θεία Λειτουργία στον στον Ι.Ν. Αγίας Τριάδος ενώ στις έντεκα το πρωί τελέστηκε Επιμνημόσυνη Δέηση υπό του Σεβ. Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. κ. Ευγενίου, ο οποίος μαζί με τον Δήμαρχο Μυλοποτάμου κ. Δημήτριο Κόκκινο προχώρησαν ακολούθως και στα αποκαλυπτήρια των σχετικών πινακίδων.

Καλωσόρισμα εκ μέρους των κατοίκων της Αλφάς απεύθυνε στη συνέχεια ο Αντιδήμαρχος Μυλοποτάμου κ. Γεώργιος Καφάτος και ακολούθησε χαιρετισμός από τον Δήμαρχο Μυλοποτάμου.

Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκαν ομιλίες από τον Εφημέριο Αλφάς  π. Δημήτριο Καραγιαννάκη για το έργο και την προσφορά του αείμνηστου Πρωτοπρεσβυτέρου Εμμανουήλ Στ. Παπαδάκη και από τον συνταξιούχο εκπαιδευτικό κ. Εμμανουήλ Σαρρή για το έργο και την προσφορά του αείμνηστου λυράρη Ιωάννη Γ. Δάνδολου στην μουσική παράδοση της Κρήτης

Ακολούθησαν ευχαριστήριες αναφορές από τους εκπροσώπους των οικογενειών των τιμώμενων και η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με σύντομη ομιλία από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγενίο.

Στη συνέχεια η τοπικοί φορείς της Αλφάς και η οικογένεια Δάνδολου προσέφεραν δεξίωση για τους παρευρισκόμενους.

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΥ ΜΥΛΟΠΟΤΑΜΟΥ

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΦΑΤΟΥ

Κυρίες και Κύριοι,

με ιδιαίτερη χαρά,  οι κάτοικοι της Αλφάς, υποδεχόμαστε σήμερα όλους εσάς στο χωριό μας και σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας, η οποία μας τιμά.

Σήμερα είναι ιδιαίτερη ημέρα για την Αλφά.

Διότι τιμούμε δύο από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που υπηρέτησαν αυτό το χωριό και τίμησαν την ιστορία του με το έργο τους.

Είναι άξια η τιμή στον μακαριστό Πρωτοπρεσβύτερο Εμμανουήλ Σταύρου Παπαδάκη, γιατί υπήρξε επί σειρά ετών το στήριγμα του χωριού και όλων εμάς. Διότι ενώ δεν γεννήθηκε στην Αλφά, αγάπησε και αφιέρωσε τη ζωή του στους συγχωριανούς μας ως εφημέριος, ως δάσκαλος, ως γραμματέας, κυρίως όμως ως Πνευματικός  μας πατέρας και καθοδηγητής. Ήταν δε εκείνος που πρωτοστάτησε στην δωρεά του οικοπέδου, στο οποίο έχει ανεγερθεί το κτίριο που στεγάζει το Πνευματικό Κέντρο Αλφάς, τις δημοτικές υπηρεσίες αλλά και μέρος του γηπέδου.

Είναι άξια η τιμή στον αείμνηστο λυράρη Ιωάννη Δάνδολο. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συνεχιστές της μουσικής παράδοσης της Αλφάς, δεξιοτέχνης λυράρης, σημαντικός δάσκαλος της μουσικής τέχνης και στενός συνεργάτης του Κώστα Μουντάκη.

Και οι δύο τιμώμενοι, υπήρξαν άνθρωποι της προσφοράς και συνέβαλαν στην ανάδειξη του Χωριού ως κέντρου εξέλιξης του πολιτισμού, των γραμμάτων και του πνεύματος.

Υπήρξαν και αυτοί ξεχωριστοί για μας. Όπως και άλλοι Αλφιανοί, τους οποίους στο μέλλον σκοπεύουμε να τιμήσουμε για την πολυσήμαντη προσφορά τους στον τόπο μας.

Κυρίες και Κύριοι,

με την ευκαιρία της σημερινής εκδήλωσης, επιτρέψτε μου ως κάτοικος του χωριού να συγχαρώ την Τοπική Κοινότητα της Αλφάς για την απόφαση της και βέβαια να ευχαριστήσω το Δημοτικό Συμβούλιο Μυλοποτάμου για την αποδοχή της πρότασης ονοματοδοσίας, που σήμερα υλοποιείται.

Ευχαριστούμε το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του χωριού μας, τα Διοικητικά Συμβούλια του Πολιτιστικού Συλλόγου και του Αθλητικού Συλλόγου Αλφάς, που στήριξαν την πρόταση και σήμερα πρωτοστατούν στην διοργάνωση αυτής της εκδήλωσης.

Ευχαριστούμε επίσης τη νεολαία του χωριού για την βοήθεια της και την οικογένεια Δημητρίου Δάνδολου για την συμβολή της στο γεύμα, που θα προσφερθεί από τους φορείς του χωριού μας ακολούθως μας, αναδεικνύοντας την παράδοση της Αλφάς στην φιλοξενία. 

Ευχαριστούμε, τέλος, όλους εσάς για την παρουσία σας.

Σας καλωσορίζουμε στην Αλφά και ευχόμαστε να έχετε όλοι υγεία και δύναμη.

Ας είναι αιωνία η μνήμη των τιμώμενων.

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ  ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΜΥΛΟΠΟΤΑΜΟΥ

ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΚΚΙΝΟΥ

Κυρίες και Κύριοι,

με ιδιαίτερη τιμή και χαρά σας καλωσορίζουμε σήμερα στην Αλφά του Δήμου Μυλοποτάμου και σας ευχαριστούμε για την ανταπόκριση σας στην πρόσκληση μας, να τιμήσουμε δύο από τις σημαντικότερες ιστορικές προσωπικότητες του χωριού.

Είναι συμβολικό και στέλνει πολυσήμαντα μηνύματα, να τιμούνται οι άνθρωποι που προσφέρουν σε ένα τόπο.

Η αναγνώριση του έργου και της προσφοράς τους από τους συγχωριανούς και τους συντοπίτες τους, είναι αυτό που λέμε καταξίωση. Είναι αυτό που χαρακτηρίζουμε αποδοχή. Είναι η τιμή, που οφείλουμε ως κοινωνία σε εκείνους, που συνέβαλαν με το έργο τους και αφιέρωσαν τη ζωή τους σε μια αποστολή, που αποσκοπούσε στο κοινό όφελος.

Στην προκείμενη περίπτωση ο μακαριστός Πρωτοπρεσβύτερος Εμμανουήλ Παπαδάκης, υπήρξε άνθρωπος - σύμβολο για τους κατοίκους της Αλφάς, αφιερώνοντας μάλιστα τη ζωή του σε ένα χωριό, το οποίο και ο ίδιος έκανε χωριό του, αφού η καταγωγή του ήταν από τον Αϊμωνα Μυλοποτάμου.

Αντιστοίχως στον τομέα του προσέφερε μόνο θετικές υπηρεσίες ο Ιωάννης Δάνδολος, ο οποίος αν και έφυγε σε πολύ μικρή ηλικία από τη ζωή, πρόλαβε να συνδέσει το όνομα του με τους κορυφαίους της μουσικής παράδοσης του νησιού μας και να χαρακτηριστεί άξιος συνεχιστής της Αλφιανής κουλτούρας στην Κρητική Μουσική Τέχνη.

Και οι δύο είναι Άξιοι της Τιμής που τους αποδίδεται σήμερα.

Με την ευχή η εκδήλωση αυτή, να αποτελέσει πηγή γνώσης για τη νέα γενιά και παράδειγμα προς μίμηση, συγχαίρουμε τους  τοπικούς φορείς που πρωτοστάτησαν στην απόφαση αυτή και τους ευχαριστούμε για τη σημερινή φιλοξενία.

Να είναι αιωνία η μνήμη των τιμώμενων.

ΟΜΙΛΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΟΥ ΑΛΦΑΣ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΣΤ. ΠΑΠΑΔΑΚΗ

 Συγκεντρωθήκαμε σήμερα, εδώ, στο όμορφο χωριό μας, για να τιμήσουμε τον ιερέα που για 50 χρόνια έδωσε τον εαυτό του στη διακονία της εκκλησίας σε αυτόν εδώ το τόπο όπου η θεία χάρις τον έταξε.

Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή της ονοματοδοσίας του πνευματικού μας κέντρου. Είναι μια οφειλόμενη τιμή στον Ιερέα που μας στήριξε με το μεγαλείο της ψυχής του. Που καθοδήγησε πνευματικά γενιές και γενιές αυτού του τόπου. Που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της προσφοράς του στα χωριά της ενορίας μας αλλά και σε όλους εμάς.

Παρότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που έφυγε από κοντά μας ο καλοκάγαθος Παπά Μανώλης δεν παύει να κατέχει τα σκήπτρα ανάμεσά στις φυσιογνωμίες της κοινωνίας του χωριού μας. Πάντα πρόθυμος, ακούραστος, γλυκύς, δε σταματούσε να προσφέρει χείρα βοηθείας σε όλους εκείνους που περνούσαν δύσκολες στιγμές στο πέρασμα του χρόνου.

Ο παπά Μανώλης κατόρθωσε να επιπλεύσει μέσα σε χρόνια, δύσκολα, σε περιστάσεις πολύπλοκες, να καταστεί το Α και το Ω της ενορίας και να σταθεί βράχος ακλόνητος, τόσο σαν ιερέας και δάσκαλος, όσο και σαν άνθρωπος. Ο σεβαστός μας, λοιπόν γέροντας γεννήθηκε το 1917 στον Αϊμονα Μυλοποτάμου από τον Σταύρο και τη Μαρία Παπαδάκη. Τα πρώτα του γράμματα τα μαθαίνει στο Δημοτικό σχολείο του χωριού του.

Το 1935 τελειώνει το πεντατάξιο διδασκαλείο Ηρακλείου με βαθμό «Λίαν καλώς». Μετά από λίγο χρονικό διάστημα, διορίζεται δάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο Αλφάς. Το 1937, παντρεύεται τη Μαρία το γένος Ευαγγέλου Παπαδάκη. Αποκτούν τρείς κόρες, την Μαρία, την Ευαγγελία και την Ειρήνη. Από το 1945 έως το 1946 υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία ως Υπαξιωματικός Πεζικού στο Στρατό. Στις 30-04-1949 λαμβάνει τον πρώτο βαθμό της Ιεροσύνης του διακόνου, στον ιερό Μητροπολιτικό ναό της Μεγάλης Παναγίας Ρεθύμνου, και την επόμενη 1-5-1949, ημέρα Κυριακή το 2^ο βαθμό της Ιεροσύνης, του Πρεσβύτερου, στον Ιερό Ναό Αγίου Χαραλάμπου Αλφάς, όπου και διορίζετε Εφημέριος έως και την ημέρα της συνταξιοδοτήσεως του, από τα χέρια του Μακαριστού Θεοφιλέστατου Μητροπολίτου Ρεθύμνης Κυρού Αθανασίου. Από το 1953 έως το 1954 φοιτά στην Εκκλησιαστική σχολή και ανώτερο φροντιστήριο Κρήτης, με έδρα τα Χανιά  την Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας. Στις 4-3-1962 προχειρίζετε Πνευματικός από τον Μακαριστό Μητροπολίτη Ρεθύμνης Κυρό Αθανάσιο. Το 1967 προάγεται Διευθυντής στο πολυθέσιο Δημοτικό Σχολείο Ανωγείων όπου παραμένει για 1 χρόνο. Επιστρέφει ως δάσκαλος στην Αλφά και το 1970, μετά από 35 χρόνια υπηρεσίας, απολύεται από δάσκαλος. Στις 25-10-1970 στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Περάματος, λαμβάνει το οφίκιο του Οικονόμου και στις 10-02-1971 στον ιερό Ναό Αγίου Χαραλάμπου Αλφάς, το οφίκιο του Σταυροφόρου Πρωτοπρεσβύτερου από το Μακαριστό Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Κυρό Τίτο.

Στις 10-2-1999 κατόπιν προτάσεως του Μακαριστού Μητροπολίτου Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Κυρού Ανθίμου, του απονέμεται τιμητική διάκριση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης για την πεντηκονταετή ενεργή προσφορά του στην ενορία μας. Την 1-3-1999 αποχωρεί από την ενεργή δράση και στις 30-12-2000 μετά από ολιγόμηνη ταλαιπωρία με την υγεία του αναχωρεί για να συναντήσει το μεγάλο πατέρας μας για να συνεχίσει να τον υπηρετεί από την Άνω Ιερουσαλήμ.

Ο παπά Μανώλης ήταν ο Ιερέας που συμμετείχε στη χαρά σου και σε απογείωνε, που συμμετείχε και συμπαραστεκόταν στη λύπη σου με τη μοναδική του ηρεμία και τις συμβουλές του, σου απάλυνε τον πόνο και σε έκανε να νιώθεις πιο κοντά στο Θεό. Διαμέσου του δικού του πόνου αφού είχε χάσει τη δεύτερη του κόρη Ευαγγελία σε τρυφερή ηλικία και με τις εμπειρίες από αυτό το συμβάν κατάφερνε να σε βοηθήσει να βλέπεις τον πόνο σου με διαφορετικό τρόπο.

 Ο Μακαριστός γέροντας είχε ιδιαίτερη αγάπη στους νέους. Σε χρόνια δύσκολα που δεν υπήρχαν για την εποχή εκείνη οικονομικές δυνατότητες, προσπαθούσε με όλες του τις δυνάμεις, οπότε βέβαια αυτό ήταν εφικτό να βοηθήσει αρκετά παιδιά να μορφωθούν. Ακόμα μια τρανή απόδειξη της αγάπης του για τους νέους, ήταν η παραχώρηση ενός μεγάλου μέρους από το χώρο που βρίσκεται δίπλα μας ο οποίος ανήκε στην ενορία μας.

Ο γέροντας ζούσε έντονα τη μυστηριακή ζωή της εκκλησίας μας. Η εκκλησία με τις ακολουθίες της ήταν η ζωή του. Σαν πνευματικός προσπαθούσε να απαλλάξει τους Ενορίτες του από το βαρύ φορτίο του καθημερινού τους αγώνα. Πάντα με αγάπη και πειθώ. Η μεγάλη του αγάπη με την εκκλησία οδηγεί στο Ιερό θυσιαστήριο και άλλους λειτουργούς, δίνοντάς τους τη συμμαρτηρία του. Μερικοί μάλιστα, εξ’ αυτών, βρίσκονται ανάμεσά μας. Επί των ημερών του χτίζονται και εγκαινιάζονται νέοι Ναοί. Ανακαινίζονται και Αγιογραφούνται οι ήδη υπάρχοντες.

Επιθυμώ να τελειώσω την ομιλία μου με τη φράση που ο Μακαριστός γέροντας πρόφερε συνεχώς «Δόξα σοι ο Θεός».

Δόξα σοι ο Θεός και από εμένα που μου χάρισε ο Πανάγαθος Θεός ένα τέτοιο προκάτοχο, ο οποίος είμαι σίγουρος, πρεσβεύει για όλα του τα πνευματικά παιδιά  στο ουράνιο θυσιαστήριο.

Αιωνία του η Μνήμη!

ΟΜΙΛΙΑ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΣΑΡΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΛΥΡΑΡΗ ΙΩΑΝΝΗ ΔΑΝΔΟΛΟΥ

   Συνηθίζεται σε περιστάσεις όπως η τωρινή, να λέγονται υμνολόγια προς τον τιμώμενο. Δε νομίζω πως ο σημερινός τιμώμενος Γιάννης Δάνδολος τα είχε ποτέ ανάγκη. Το καταμαρτυρεί άλλωστε η αθόρυβη και ακατάπαυστη προσφορά του. Τα έχουμε όμως ανάγκη εμείς. Έχουμε ανάγκη σήμερα περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά να αντλήσουμε δύναμη από ανθρώπους, που η ζωή τους αποτελεί καθοδηγητικό φάρο στις αντιξοότητες της σύγχρονης εποχής. Να συνειδητοποιήσουμε πως όσο ταπεινή κι αν είναι η καταγωγή μας, όσο στερημένη κι αν είναι η αφετηρία μας, μπορούμε με τη δύναμη της θέλησης, την εντιμότητα και την εργατικότητα να πετύχουμε πράγματα χρήσιμα.

       Είναι πολύ δύσκολο μέσα σε λίγα λεπτά να περιγράψει κανείς τη ζωή, το έργο και την προσφορά του Γιάννη Δάνδολου ως Λυράρη και ως ανθρώπου. Θα προσπαθήσω όμως όσο μου επιτρέπει η θύμησή μου να καταθέσω αληθινά περιστατικά από τη ζωή του, αφού ηλικιακά μας χώριζε ένας χρόνος, μεγαλώσαμε στο ίδιο χωριό, δουλέψαμε μαζί και συνεργαστήκαμε καλλιτεχνικά για δύο χρόνια.

       Ο Γιάννης Δάνδολος γεννήθηκε το 1951 στη λυραρομάννα Αλφά, χωριό με βαθιές ρίζες στην κρητική μουσική. Στα χρόνια εκείνα οι Αλφιανοί λυράρηδες Δημήτρης Καφφάτος ,Νίκος Καλλιγιάννης και αργότερα ο μεγάλος δάσκαλος της κρητικής μουσικής Κώστας Μουντάκης, συνέχιζαν τη διάδοση της κρητικής μουσική ςκαι και τις κοντυλιές του αλφιανού λυράρη Στέλιου Μοσχάκη  ή Στουμπούρη.

         Τα πρώτα καλλιτεχνικά σημάδια του Γιάννη Δάνδολου φάνηκαν στο δημοτικό σχολείο. Στο μάθημα της Ζωγραφικής ζωγράφιζε με κάθε λεπτομέρεια και συμμετρία τα αντικείμενα. Είχε ιδιαίτερη προτίμηση να ζωγραφίζει λεωφορεία, μικρά Ι.Χ και μεγάλα φορτηγά όπως τον καρνάβαλο του Ταξίαρχου, το μοναδικό αυτοκίνητο του Χωριού. Στη χειροτεχνία και στα παιχνίδια πρωτοτυπούσε με την ευρεσιτεχνία του. Στη μουσική Καλλίφωνος. Εμείς οι συμμαθητές του προσπαθούσαμε να τον μιμηθούμε.

         Τελειώνοντας το δημοτικό, αν και ήταν πολύ καλός μαθητής δεν πήγε στο γυμνάσιο. Τον είχε μαγέψει μια σειρήνα. Ήταν μια παλιά λύρα του παππού του χωρίς χορδές, που είχε βρει τυχαία κάποια μέρα στο σπίτι. Με το εφευρετικό του μυαλό χρησιμοποίησε σύρματα για χορδές και άρχισε τα πρώτα παιξίματα. Έπρεπε όμως να αγοράσει λύρα με κανονικές χορδές. Ήταν αδύνατο για δύο λόγους. Ο ένας ήταν οικονομικός και ο άλλος η νοοτροπία, που επικρατούσε στους γονείς, ότι έπρεπε πρώτα να μάθουν γράμματα. Ο Γιάννης κατάφερε και τους ξεπέρασε και τους δύο. Εργάστηκε στο κοπάδι κάποιου χωριανού και εξοικονόμησε ένα ικανοποιητικό χρηματικό ποσό για την εποχή και προσποιούμενος τον άρρωστο ,πήγε με τη μητέρα του στο Ρέθυμνο και αγόρασε μια λύρα από το οργανοποιείο του Σταγάκη. Από τότε η λύρα τού έγινε η μεγάλη αγαπημένη. Ο πατέρας του όχι μόνο δεν τον μάλωσε, αλλά πήρε τη λύρα και άρχισε να παίζει, μαθαίνοντάς του έτσι τα πρώτα μυστικά της λύρας. Έχοντας λοιπόν πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο ,αφιέρωνε πολλές ώρες κάθε μέρα στο παίξιμο της λύρας. Τα δάχτυλά του σιγά-σιγά συνήθιζαν στα πατήματα, ο ήχος έβγαινε πιο καθαρός και το τραγούδι άρχισε να ταιριάζει με το παίξιμο της λύρας.Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα έπαιζε τα αλφιανά πεντοζάλια. Η Αλφά εγκυμονούσε ένα ακόμη μεγάλο λυράρη. Σε ηλικία δεκατεσσάρων χρόνων τον φώναξε ένας επίσης μεγάλος λυράρης, που έπαιζε σε κάποιο καφενείο του χωριού στο πανηγύρι του Αγίου Χαραλάμπους, να παίξει λύρα. Ήταν η πρώτη φορά, που έπαιζε σε επίσημο γλέντι.Στο λαγούτο τον συνόδεψε ο Μανόλης Μανιαδάκης. Οι εντυπώσεις για το παίξιμο, για το τραγούδι και ιδιαίτερα για τις πρωτότυπες μαντινάδες, κληρονομιά από τον πατέρα του ,ο οποίος ήταν δεινός μαντιναδολόγος, ήταν άριστες. Ο  Μανιαδάκης άριστος γνώστης του λαούτου,αλλά και της λύρας εντυπωσιασμένος από το παίξιμο του Γιάννη Δάνδολου, του πρότεινε να συνεργαστούν. Από την επόμενη μέρα ξεκίνησε η συνεργασία. Ένας μεγάλος αγώνας για την καταξίωση. Την ημέρα δουλειά για την επιβίωση. Εργατικός όπως ήταν δεν έκανε διάκριση ,αρκεί η δουλειά να ήταν τίμια. Σε ηλικία 15 ετών εργάστηκε ως βοηθός σε συνεργείο της ΔΕΗ, έγινε εναερίτης και αργότερα εργοδηγός. Δούλεψε οδηγός σε ιδιωτική επιχείρηση, μυλωνάς σε ελαιουργείο, άνοιξε δική του επιχείρηση, έγινε ασφαλιστής στην ΑΣΠΙΣ ΠΡΟΝΟΙΑ, κερδίζοντας τρία πρώτα βραβεία και τελικά ως οργανοποιός, όπου με μεγάλο μεράκι κατασκεύαζε λύρες, που σήμερα φέρνουν τη σφραγίδα του. Τις ελεύθερες ώρες ,πρόβες και παρέες με παλιούς λυράρηδες. Οπλισμένος με υπομονή και επιμονή, έχοντας αυτογνωσία και μεγάλη δίψα, για το επιθυμητό αποτέλεσμα, κατάφερνε και ξεπερνούσε κάθε δυσκολία. Με το πέρασμα του χρόνου, η λύρα στα χέρια του Γιάννη άρχισε να γίνεται εύκολη υπόθεση. Έπαιζε τους σκοπούς με κάθε λεπτομέρεια, πιστός στην κρητική Παράδοση. Ξεχώριζε γιατί είχε το δικό του στυλ, όπως όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες. Δεν ήταν μίμος. Συνδύαζε άριστα τη λύρα με το τραγούδι. Προικισμένος με εξαίρετη φωνή και με το χάρισμα του μεγάλου μαντιναδολόγου. Στα γλέντια τραγουδούσε πάντα δικές του μαντινάδες και ποτέ δεν επαναλάμβανε την ίδια μαντινάδα στο ίδιο γλέντι. Το γλέντι του δεν ήταν μονότονο. Σκορπούσε γέλιο με τις χιουμοριστικές μαντινάδες. Όταν όμως άρχιζε τις μαντινάδες για τον έρωτα και το χωρισμό και τις τραγουδούσε με το μοναδικό πάθος του, το γλέντι φούντωνε, γιατί ήξερε και μιλούσε στις καρδιές των ανθρώπων.  Το όνομά του άρχισε να γίνεται γνωστό σε όλο το νομό. Το 1970 έχοντας αχώριστο συνεργάτη το σύντεκνό του Μανόλη Μανιαδάκη ξεκινά την καλλιτεχνική του καριέρα από το κέντρο του Τζαγκαράκη στην Καλλιθέα. Στη συνέχεια Δυόνυσο, Τρεχαντήρι, πανηγύρια, γάμους, Βαπτίσεις και χορούς.

       Η φήμη του ξεπερνά τα όρια του νομού Ρεθύμνης και αρχίζουν να φτάνουν οι πρώτες προσκλήσεις από όλη την Κρήτη. Στο χρονικό διάστημα από το 1971 μέχρι το 1974 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία έχοντα μαζί του τη αχώριστη σύντροφό του τη λύρα, κάνοντας γνωστή την κρητική μουσική σε όλα τα μέρη, που υπηρέτησε.

       Το  1975 παντρεύεται την εκλεκτή της καρδιάς του αποκτώντας δύο κόρες. Οι καλλιτεχνικές υποχρεώσεις δε σταματούν. Πρέπει να ανταποκρίνεται στις προσκλήσεις. Γράφει την πρώτη του κασέτα με τίτλο ΚΡΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ, ενώ περιοδεύει στους νομούς της Κρήτης, την Κάρπαθο, την Κύπρο τη Ρόδο και τη Νότια Αφρική παίζοντας σε κέντρα, που τον καλούσαν.

        Το 1978 -79 κυκλοφόρησε δύο δίσκους TΣ’ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΡΔΙΟΧΤΥΠΙΑ και ΓΛΕΝΤΙΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ. Το ίδιο έτος σε διαγωνισμό λύρας στα Ανώγεια κερδίζει το πρώτο βραβείο. Η μεγάλη καταξίωση είχε έρθει. Ο Γλυκόλαλος λυράρης και μοναδικός μαντιναδολόγος μπαίνει στον κατάλογο των μεγάλων καλλιτεχνών. Έτσι το 1982-83 του αναθέτουν τη διδασκαλία της λύρας στα Ωδεία Σητείας, Ιεράπετρας, Αγίου Νικολάου ΚΑΙ Τζερμιάδων.

       27 Δεκεμβρίου 1983 απροσδόκητα ο άνθρωπος, που γλέντησε τον κόσμο με τη γλυκόλαλη λύρα του και τις αστείρευτες μαντινάδες του , λαμπερός όπως τον ήλιο την ώρα, που μεσουρανεί, έμπαινε στο πάνθεο των μεγάλων.

      Σήμερα τιμούμε το λυράρη Γιάννη Δάνδολο για τη μεγάλη του προσφορά στην κτητική παράδοση, που τόσο αγωνίστηκε. Τον τιμούμε όμως και για άλλες αρετές. Τον τιμούμε για την εργατικότητά του, την τιμιότητά του, την αποφασιστικότητά του και την αληθινή φιλία του.

     Κι αν έφυγες απ τη ζωή και αν περνούν τα χρόνια

    η θύμησή σου ζωντανή θα παραμένει αιώνια.